شخصی می گفت: من آنقدر توی زندگی نا امید هستم که حس و حال هیچ کاری را ندارم، گرفتاری ها این قدر به من فشار آورده که اصلا به آینده امید ندارم فکر می کنم خدا هم من را فراموش کرده ....
راستی چه چیزهایی باعث می شود که انسان نا امید بشود؟
من فکر می کنم علت های نا امیدی عبارت است از:
1: گرفتاری ها: همین گونه که این دوست ما می گفت این قدر گرفتاری هایم زیاد شده که روحیه امیدواری را از من گرفته است، هنوز این مشکلم حل نشده یک مشکل  سخت تر سراغم میاد.
البته من می خواهم به این دوستم بگویم خداوند به این مساله در قرآن کریم اشاره کرده است و فرموده بعضی از بنده های من هستند که در مواجه شدن با مشکلات نا امید می شوند، خداوند می فرماید:
انسان هرگز از تقاضاى نیکى و نعمت خسته نمى‏ شود و هر گاه شرّ و بدى به او رسد، بسیار مأیوس و نا امید مى‏ گرد«1»
درمان:
بسیاری از مشکلات و گرفتاری هایی که در زندگی های یافت می شود به خاطر عملکرد خودشان است همان گونه که خداوند می فرماید:
هر مصیبتى به شما رسد بخاطر اعمالى است که انجام داده ‏اید، و بسیارى را نیز عفو مى ‏کند«2»
همان گونه که در روایتی از رسول خدا نقل شده است که حضرت فرمودند:
 اى على! هر خراشى که از چوبى بر تن انسان وارد مى ‏شود، و هر لغزش قدمى، بر اثر گناهى است که از او سر زده، و آن چه خداوند در دنیا عفو مى‏ کند گرامى ‏تر از آن است که در قیامت در آن تجدید نظر فرماید، و آن چه را که در این دنیا عقوبت فرموده عادلتر از آن است که در آخرت بار دیگر کیفر دهد«3»
ولى یکى دیگر از سنّت‏ هاى الهى رشد مردم در لابلاى حوادث و آزمایش‏ هاى پى در پى است. لذا حوادث تلخ که براى ما رخ مى‏ دهد براى رشد معنوى و بالا رفتن درجه است
همان گونه که امام صادق علیه السلام می فرماید:
 رسول خدا صل الله علیه و آله پیوسته توبه مى‏ کرد و در هر شبانه روز صد بار استغفار مى ‏نمود، بى‏ آنکه گناهى مرتکب شده باشد، خداوند براى اولیاء و دوستانش مصائبى قرار مى‏ دهد تا به خاطر صبر در برابر آن از او پاداش گیرند بى ‏آنکه گناهى مرتکب شده باشند«4»
پس با توجه به مطالب گفته شده اصلا نباید از گرفتاری ها نا امید شویم اگر گرفتاری به خاطر گناه بوده باید توبه کنیم و برگردیم و زندگیمان را اصلاح کنیم و اگر خواست خداوند است صبر داشته باشیم و بدانیم که پاداش شیرینی در انتظار تحمل سختی ها است
2: گناه: گناهان همانند نقطه ای سیاه  در روح انسان اثر می گذارند و اگر توبه نشود و روزانه به آن ها افزوده شود باعث می شود که روح انسان کاملا سیاه شود و دیگر رحمت الهی در آن نتابد و این باعث می شود که انسان از خداوند نا امید شود به خاطر همین است که دعا کمیل می خوانیم
خدایا ببخش آن گناهانی را که باعث قطع امیدم از تو می شود «5»
  
منابع در
1: لا یَسْأَمُ الْإِنْسانُ مِنْ دُعاءِ الْخَیْرِ وَ إِنْ مَسَّهُ الشَّرُّ فَیَؤُسٌ قَنُوطٌ «فصلت آیه 69»
2: وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدیکُمْ وَ یَعْفُوا عَنْ کَثیرٍ«شوری آیه 30»
3: ! یا على! ما من خدش عود، و لا نکبة قدم الا بذنب، و ما عفى اللَّه عنه فى الدنیا فهو اکرم من ان یعود فیه و ما عاقب علیه فى الدنیا فهو اعدل من ان یثنى على عبده«تفسیر نمونه ذیل آیه 30 شوری»
4: ان رسول اللَّه کان یتوب الى اللَّه و یستغفر فى کل یوم و لیلة مائة مرة من غیر ذنب ان اللَّه یخص اولیائه بالمصائب لیاجرهم علیها من غیر ذنب«اصول کافی ج 4 ص 581»
5: اللَّهُمَ ‏اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تَقْطَعُ الرَّجَاءَ »مصباح کفعمی، ص 555. دعای کمیل»